Arborifoben - zo leerde ik laatst - zijn bomenhaters.
Ik schreef het snel op tijdens een lezing van Martin Hermy. Op die moment vond ik het een grappig woord, maar tegelijk ook beangstigend.
Zelf geef ik vormingen in de natuur aan kinderen voor de Kaaihoeve, ik ben natuurgids bij Natuurpunt en ik ga voor het examen om Velt-docent te worden. Alles wil ik eraan doen om de mensen te inspireren, te verwonderen en hun liefde voor de natuur op te wekken in de hoop dat ze er ook meer zorg voor gaan dragen.
Het is zo belangrijk, de natuur heeft ons nodig, maar omgekeerd hebben we haar nog harder nodig, alleen beseffen velen van ons dat niet of te weinig.
Dus vandaag ben ik boos, van sinds ik telefoon kreeg van mijn mama…
Heusden, mijn bakermat, de heerlijke wilde tuin van mijn ouders, waar ik mijn liefde voor de natuur ontwikkelde. Waar ik mocht experimenteren, waar ik vele vlierbessensoepen en bloemenkransjes maakte, waar ik in bomen klom of kampen bouwde. Waar ik kampeerde met vriendinnen, in het tuinhuis sliep en pannenkoekenfeestjes gaf voor vriendinnen.
De tuin waar ik trots en verzot op was…
Na een strijd van 3 jaar met hun buur moeten mijn ouders van de rechtbank hun bomen vellen.
"Het gaat maar om 2 bomen hoor," zei mijn mama nog, ze wou ze van in het begin voor ‘de goede vrede’ meteen vellen. Maar volgens de tuinaannemer (gestuurd door de rechtbank) hadden de bomen de correcte afstand van de grens en de juiste leeftijd, dus goede redenen om toch voor hen te strijden.
Ik word zo misselijk als ik de argumenten nalees, over hoe de dennennaalden zijn tuin vervuilen en dat dit ‘onesthetisch’ is en de grond verzuurd.
Zijn woning staat echter in een gebied dat 40 jaar geleden nog vol dennenbomen stond, zure grond is er sowieso…
Dit was helaas niet het begin van hun verhaal, dat begon toen ik 11 jaar jong was (nu ben ik 41).
Toen ik mijzelf vastbond aan de bomen - de 10 bomen omwikkeld in doeken en aan elkaar verbonden met touwen. De bomen die na een rechtbankstrijd met dezelfde buur gerooid moesten worden.
De bomen waren 2 jaar te jong om recht op leven te hebben.
Ik was 11 jaar en ik voel de boosheid en onmacht nog steeds.
30 jaar later spant hij m'n ouders opnieuw voor een proces voor de laatste 2 bomen.
Deze staan wel op de correcte afstand van de grens en hebben wel de juiste leeftijd, maar helaas, "hij heeft er last van".
Mijn papa van 69 jaar is de tuin van de buur nog 2x gaan opkuisen om de naalden weg te halen - op vraag van de vrederechter. Maar dat was niet voldoende. Ze moeten gerooid worden.
Dat is de conclusie na de hele strijd.
De onmacht is groot.
Toen mijn ouders 40 jaar geleden naar Heusden verhuisden was hun huis gelegen in een gebied vol dennenbomen. Hun tuin is de enigste tuin waar de naaldbomen mochten blijven staan.
In hun tuin blijft de natuur welkom.
Arborifoben – dankjewel voor het Woord Martin Hermy - ze bestaan dus wel degelijk.
Helaas...
Comments